مهم ترین سوالی که دانشجویان در هنگام انجام سمینار و پایان نامه و یا سایر مقالات علمی با آن روبرو می شوند، علت انجام رفرنس دهی است. اول از همه باید بدانید که عدم اشاره به مقالاتی که در هنگام نوشتن سمینار و مقالات از آن استفاده کرده ایم، نوعی بی احترامی به تلاش و کوشش نویسندگان دیگر است. ما باید با در نظر داشتن تلاش سایرین، نام آن ها را در تحقیق خود ذکر کنیم. در این مطلب به آموزش نحوه رفرنس دهی درون متنی میپردازیم و 3 شیوه را برای آن معرفی می کنیم. همچنین 5 نکته را در رابطه با نحوه رفرنس دهی درون متن معرفی میکنیم. پس تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
همچنین چنانچه برای انجام سمینار خود به مشاوره و کمک نیاز دارید، میتوانید با همیار سمینار تماس بگیرید و از تجربه و دانش متخصصان ما استفاده کنید.
مدت زمان تخمینی مطالعه: 8 دقیقه
فهرست مطالب
چرا رفرنس دهی درون متنی مهم است؟
عدم ارجاع دهی به منابع استفاده شده، نوعی سرقت ادبی به شمار می آید. در صورتی که بخواهید از متن سمینار خود در پایان نامه استفاده کنید، یا مقاله انجام شده را در یک مجله یا ژورنال به چاپ برسانید، بدون داشتن یک رفرنس دهی دقیق و منظم، با مشکلات فراوانی روبرو می شوید. چرا که نویسندگان دیگر می توانند تحت عنوان سرقت ادبی از شما شکایت کنند.
از سوی دیگر عدم رفرنس دهی و ارجاع به مقالات استفاده شده، ارزش و بار علمی سمینار شما را کاهش می دهد. این مسئله به هیچ عنوان از نگاه تیزبین اساتید و مخاطبان دور نمی ماند و شانس شما را در دریافت بازخوردهای عالی و کسب نمره خوب، به شدت کاهش می دهد. پس حتماً در انجام مقالات خود، حتی سمینارهای دانشجویی ساده نیز رفرنس دهی را جدی بگیرید.
3 روش برای انجام رفرنس دهی درون متنی
در یک نگاه کلی می توان روش های مختلف رفرنس دهی درون متنی را در موارد زیر خلاصه نمود.
1- روش نویسنده – تاریخ
یکی از پرکاربردترین روش های رفرنس دهی است که در بسیاری از تکنیک ها به کار می رود. در این روش می بایست در قسمتی از متن اصلی، به طور مستقیم به اسم نویسنده و سال انتشار مقاله او اشاره کنید. بدین شکل که در یک پرانتز، نام خانوادگی نویسنده را به همراه تاریخ انتشار اثر و در صورت لزوم شماره صفحه ای که به آن استناد کرده اید، قرار دهید. اگر در بافت متن مقاله خود یکبار به نام نویسنده اشاره کرده باشید، دیگر نیازی به اشاره مجدد نخواهید داشت. در آخر نیز می بایست جزئیات کامل هر اثر را در فهرستی با عنوان فهرست منابع منتشر کنید.
در فهرست منابع نیز سال انتشار اثر بلافاصله پس از نام نویسنده قرار می گیرد. سپس عنوان اثر و وضعیت نشر آن که شامل منتشر شده یا منتشره نشده می شود، ذکر می گردد. در اغلب مواقع از این نوع رفرنس دهی در مقالات استفاده می شود که تعداد زیادی از منابع به راحتی قابل استناد باشند. در صورتی که رفرنس شما جزو مجموعه دست نوشته ها یا منابع فاقد نویسنده باشد، تنها در خود متن به این موضوع اشاره می کنید. یعنی دیگر نیازی به اشاره در بخش فهرست منابع نخواهید داشت. از این تکنیک در سبک های شیکاگو، APA و MLA به وفور استفاده می شود. در یک کلام می توان شکل کلی رفرنس دهی به روش نویسنده-تاریخ را در فرم زیر خلاصه نمود.
- در متن مقاله : داخل پرانتز (نام خانوادگی نویسنده. تاریخ انتشار اثر. شماره صفحه)
- در پایان مقاله و سمینار : نام نویسنده. سال انتشار. عنوان اثر. وضعیت نشر
2- روش عددی
روش ساده تر، استفاده از یک عدد برای هر منبع است. شما می توانید با انتخاب این روش در قسمت پایانی مقاله یا سمینار خود در یک فهرست منابع، به توضیح راجع به ارقام بپردازید. بسیاری از روش های رفرنس دهی از این تکنیک بهره می برند. برای مثال روش ونکوور، روش IEEE، روش AMA، روش NLM، روش AAA، روش ABNT از مجموعه اعداد برای رفرنس دهی استفاده می کنند.
رفرنس دهی از طریق اعداد اگرچه در ظاهر ساده به نظر می رسد، اما نیاز به دقت بالایی دارد. هرگونه خطا در توضیح اعداد و یا به کارگیری دوباره یک عدد، ارزش علمی محتوا را تغییر می دهد. از این تکنیک می توان هم برای رفرنس دهی به منابع فارسی استفاده کرد و هم منابع خارجی. تکنیک رفرنس دهیی عددی بدین شکل دنبال می شود.
- داخل متن مقاله: روبروی هر عبارت در داخل پرانتز شماره عدد.
- در فهرست منابع: شماره ارجاع شده به متن. نام خانوادگی نویسنده یا نویسنده ها، نام نویسنده یا نویسنده ها، عنوان کتاب، شماره ویرایش، محل انتشار، نام ناشر، سال انتشار.
3- روش نشانه گذاری
یکی دیگر از روش های مربوط، استفاده از اشکال اختصاری برای منابع است. معمولاً نویسنده هایی که از این روش برای رفرنس دهی استفاده می کنند، در بخش پاورقی یا ته نوشت به توضیح راجع به علائم اختصاری و نشانه ها می پردازند. این تکنیک مدت هاست که به جهت داشتن محدودیت های فراوان، کنار گذاشته شده است.
5 نکته مهم در رفرنس دهی درون متنی به همراه مثال
- براي استناد دهي درون متني به يک مقاله مجله به ترتيب، نام خانوادگي نويسنده، ويرگول، سال انتشار، ويرگول، حرف ص، نقطه و شماره صفحه در داخل پرانتز ذكر ميشود. مثال: (محمدی، 1398، ص. 86).
- در مورد منابعي كه از اينترنت آورده مي شوند نيازي به ذكر شماره صفحه نيست. ذكر نام پديدآورنده و تاريخ انتشار اثر كفايت ميكند. مثال: (وزارت آموزش و پروش، 1396).
- چنانچه تاریخ انتشار در وبسایت مشخص نباشد از کلمه بی تا استفاده میکنیم. مثال: (وزارت آموزش و پرورش، بی تا)
- اگر تعداد مؤلفان بيش از سه نفر باشند، تنها نام خانوادگي نويسنده اول ذكر شده و از عبارت “و ديگران” استفاده ميشود. مثال: (امینی و دیگران، 1396. 89)
- اگر به يک منبع چند بار استناد داده مي شود، لازم است هر بار نام نويسنده و سال انتشار ذكر گردد.
کلام آخر
در این مقاله به معرفی اهمیت و نحوه رفرنس دهی درون متنی در سمینار، پایان نامه و مقالات پرداختیم و در ادامه 3 روش رایج برای انجام رفرنس دهی درون متنی و 5 نکته مهم در زمینه نحوه رفرنس دهی درون متنی را معرفی کردیم. چنانچه این مطلب برای شما مفید بود، خوشحال می شویم آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید و نظرات و تجربیات خود را درباره نحوه رفرنس دهی درون متنی در مقالات، پایان نامه و یا سمینار در قسمت نظرات با ما در میان بگذارید. سعی کردیم به تمام سوالاتی که ممکن است در ذهن شما باشد پاسخ دهیم. اگر فکر می‌کنید نکته‌ای را جا انداخته‌ایم، حتما با ما درمیان بگذارید. مشتاقانه منتظر نظرات شما هستیم.
سوالات متداول در زمینه نحوه رفرنس دهی درون متنی
بطور کلی 3 روش متداول برای انجام رفرنس دهی درون متنی وجود دارد که عبارت اندز: روش نویسنده-تاریخ، روش عددی و روش نشانه گذاری.
بدون رفرنس دهی شانسی برای دریافت نمره بالا در درس سمینار و پایان نامه ندارید و همچنین مقاله شما نیز در هیچ ژورنالی چاپ نمی شود. همچنین عدم رفرنس دهی نوعی سرقت ادبی محسوب می شود.
منابع
- https://www.scribbr.com/citing-sources/in-text-citation-styles/
- https://eshraghtrans.com/.post/emag-94-a-variety-of-reference-of-this-article
سایر مقالات پیشنهادی
تیم تحریریه همیار سمینار از دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشگاه های برتر ایران تشکیل شده است و بیش از 10 سال است که در زمینه آموزش، مشاوره و نگارش سمینار ارشد و دکتری فعالیت دارد.